Het ritueel verliep soepel. De security ging handig om met de nogal uitzinnige Pearl Jam-aanhang. Een aantal heren wist zich geen raad met de zenuwen, en besloot zich maar weer over te geven aan die merkwaardige concertsport: het bierwerpen. Ze werden vriendelijk op de schouder getikt: of ze dat thuis ook deden, en of ze het vanaf nu wilden laten.Canada Goose online
Het concert van Pearl Jam had twee gezichten. Enigszins vermoeid, soms, bij liedjes als World Wide Suicide en Not For You. Het heilige vuur ontbrak daar, zowel bij zanger Eddie Vedder als zijn gitaarvrienden: er stak geen venijn achter de toch ook vrij eenvormige rock, al was het zaalgeluid aangenaam hard en redelijk galmvrij.
Terwijl de opening nog zo veelbelovend was geweest, met een dreigende uitvoering van Corduroy en een ronduit sinister gespeeld Why Go, van de klassieke Pearl Jam-plaat Ten. Maar de overtuiging leek langzaam weg te vloeien, al hield het publiek er tot bovenin de tribunes de moed in.
Misschien sleepte het de band wel door een moeilijke fase, want tegen het einde van de bijna tweeënhalf uur durende show, vooral bij de tweede toegiftreeks, ontbrandde Pearl Jam. Een fraai drieluik, dat wegens de uitloop moest worden gespeeld in het volle zaallicht: het onvermijdelijke Black, de opgepookte Neil Young-cover Rockin’ In The Free World, en als afsluiter het getormenteerde, en nu door Vedder ook diep bewogen gezongen Indifference. Aanstekers in de lucht, vrienden die elkaar jankend van geluk omhelsden.
Het maakte Pearl Jam in de Ziggo Dome toch onvergetelijk, misschien ook wel dankzij de aanblik van de leeglopende zaal: een binnenzee van platgetrapte plastic bierbekers, hier en daar een verdwaalde schoen. De strakke popzaal, die eerder Marco Borsato nog keurig had uitgezwaaid na zijn concert op zondag, oogde nu als een ranzige rockgrot, waar het al bijna vertrouwd stonk naar zweet en pils.cgoosepjsjackets