Waar gaat het eigenlijk over. Twee kemphanen die beide het beste met de club voor hebben maar blijkbaar niet samen door een deur kunnen. De één, de beste voetballer die Ajax voort heeft gebracht en de ander de trainer waarmee Ajax de meeste triomfen vierden. De start was natuurlijk niet goed. Louis had natuurlijk nooit aangesteld mogen worden zonder dat Johan op de hoogte was gebracht. Het was natuurlijk vragen om moeilijkheden. Dit snapten zelfs mijn dochters die niets om voetbal geven. Al het andere nieuws is blijkbaar niet meer interessant en continue hebben alle betrokkenen in de krant en op TV hun zegje gedaan. Alle? Nee, van Louis heb ik nog weinig gehoord en dat is niet des Louis. Is hij zich, zoals een strateeg betaamt, aan het voorbereiden. Dat zou jammer zijn want Louis is natuurlijk op zijn best als hij zijn gevoel laat spreken. Dat is pas mooie TV. Wel vroeg ik me af waarom Louis terug is gekomen op zijn uitspraak om nooit meer een stap in de Arena te zetten. Er moet iets zijn dat hem nog steeds trekt. Dus heb ik mijn ogen gesloten en heb mijn gedachte laten dwalen naar mijn aktieve loopbaan, als keeper en trainer, bij de RKAV club Volendam. Wat zou mij doen besluiten om me weer in te zetten voor deze vereniging. Plotseling komt de sterkste herinnering binnen via m’n neus. De gehaktballen uit de kantine van weleer “Het gakhok” Een houten barak waar werd geklaverjast door ouwe mannetjes en waar wij ons eerst pilsje dronken. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit ergens een betere gehaktbal heb mogen eten dan in dat tochtige, lekkende hok met uitzicht op het B veld. Bij louis moet het soortgelijk zijn want hij had Ajax al afgezworen maar volgens Ria Valk gaat de liefde van de man door de maag. Ik heb de culinaire hoogstandjes bij Ajax niet mee mogen maken, echter ik kan me voorstellen dat hun bitterbal fenomenaal is. Met het juiste effect naar binnen draaien zodat alle smaakpapillen geraakt worden. Het moet wel zoiets zijn want uiteindelijk draait het altijd om het zelfde.
Lekkers.
Martin L.