Houd ik de hele week het nieuws in de gaten om een inval voor m’n column te krijgen worden vervolgens al m’n aantekeningen compleet waardeloos door m’n beleving van afgelopen vrijdagavond. Ik ben getuige geweest van een, voor mij en met mij alle aanwezige , onvoorstelbaar mooie muziekvoorstelling. Leo Blokhuis presenteert “THE BAND, Music From Big Pink To The Last Waltz”. Leo, inmiddels een bekende Nederlander door zijn Top 2000 kwis als de afsluiter van elk muziekjaar, deed voor de tweede keer ons dorp aan. Ditmaal had de begenadigde verteller gekozen voor het verhaal van de band “The Band”. Vanaf hun eerste LP “Music From Big Pink tot hun afscheidconcert in 1976 op Thanksgiving in San Fransisco waar alle 5000 bezoekers een compleet menu van kalkoen met cranberrysaus en pompoentaart kregen voorgeschoteld alvorens een nooit meer geëvenaarde scala aan gastartiesten voorbij trokken. Van deze historische gebeurenis werd het album en film “The Last Waltz” gemaakt. Bezielend verteld Don Leo hoe enkele Canadese kinderen op 14 en 15 jarige leeftijd besluiten van school te gaan, hun thuis vaarwel zeggen om zich te wijden aan de muziek. Hoe het eerste album wordt uitgebracht in een tijd waarin alles en iedereen rebels was in “the Age of Aquarius” waarin love, peace,drugs, sandalen, flowerpower de muziekscene bepaalde. Een tijd waarin de jeugd vond dat alles en iedereen boven de 35 oud en versleten was en er niet meer toe deed. In die tijd bracht The Band, zelf nog behorend tot die jeugd, hun eerste album uit met nummers die haaks stonden op dat gedachte goed, teruggrijpend naar de oer-amerikaanse muziekstijlen. De LP was echter van zo’n uitzonderlijke kwaliteit dat men er niet omheen kon. En zo verhaalt Leo verder en zijn hypnotiserende gave wordt ondersteund door een vijfkoppige band die dezelfde magische krachten als de voorganger blijken te bezitten. Het wordt een complete overgave naar een, naar het verleden hunkerende sfeer, met een aaneenrijging van kippevelmomenten. Chronologisch komen de levensverhalen van The Band leden, aan de hand van de uitgebrachte LP’s in combinatie met Leo’s eigen eerste mislukte avontuur in het zuiden van Amerika, aan bod. Na de pauze wordt de grote voorganger echter van zijn troon gestoten. We zijn aanbeland bij het afscheidsconcert “The Last Waltz”. Vanaf dat moment draait het voornamelijk nog om de muzikanten en zo wil Leo het ook. Het is de muziek die telt. Ik kom ogen en oren te kort om de vijf op het podium te volgen. De een speelt nog mooier dan de ander. Het lijkt haast wel ballet en ik raak volledig in trance. Voordat iedereen het goed en wel in de gaten heeft is de voorstelling afgelopen. Na de staande ovatie volgt nog een toegift waarin Leo zelf nog even meespeelt op gitaar. Nadat het publiek wederom hun bewondering heeft geuit is het echt over. In de aangrenzende bar mengen de artiesten zich tussen het publiek alsof het goede bekende zijn. Nee, deze week even geen column, ik leef nog in een roes.
Ik hoop dat niemand me wakker maakt.
Martin L.